پروژه های رمزنگاری هنوز توسط چندین نفر کنترل می شوند | نظر کارشناس کریپتو

رمزنگاری همواره قول چیزی رادیکال را داده است: جوامع تقویت شده توسط مالکیت مشترک ، تصمیم گیری جمعی و فناوری. از بیت کوین (BTC) گرفته تا حاکمیت قابل برنامه ریزی اتریوم (ETH) ، روایت عدم تمرکز میلیون ها نفر را به تغییر شکل آینده مالی و فرهنگ القا می کند. و هنوز هم ، در سال 2025 ، واقعیت ممکن است بیشتر شبیه یک عملکرد باشد تا یک تحول.

معروف ترین سیستم عامل های Web3 امروز هنوز به مدل های تصمیم گیری در تصمیم گیری متکی هستند که به طرز شگفت آور مرکزی به نظر می رسند. با شروع پروتکل های “جامعه” ، تیم ها معمولاً پس از ناپدید شدن اولین هوادار ، کنترل را حفظ می کنند. سیستم های رای گیری Cychhop قدرت خوبی را برای محتوای غنی فراهم می کند. و جوامع (افرادی برای مدیریت ، هدایت و بزرگنمایی این اکوسیستم ها) به طور فزاینده ای محدود شده اند …

نتیجه ناامیدی فزاینده ای در محافل رمزنگاری است: آیا مرکزیت آدم فقط اصطلاح دیگری شده است؟

بخش jeton diylem

یکی از اصلی ترین جنایتکاران این شکاف قابلیت اطمینان ، تخصیص سکه است. بسیاری از پروژه های blockchain با جداول پوشش سنگین سرمایه گذار که شرکت های سرمایه گذاری ، شرکای استراتژیک و تیم های مؤسس اکثر سکه ها را دریافت می کنند (معمولاً با قیمت های تخفیف در طول تورهای ویژه) دریافت می کنند. هنگامی که سرانجام سکه عمومی شد ، جامعه دیر وارد می شود ، با ارزش های بالاتر خریداری می کند و قدرت حاکمیتی بسیار کمتری دارد.

نتایج اینجا واضح است. از همان ابتدا ، متأسفانه ، مالکیت جامعه شعار بیش از یک ساختار است. بیشتر آرا و مشوق ها تأثیر نمادین بر تصمیماتی دارند که بر ارتقاء پروتکل ، استفاده از خزانه داری یا مشارکت هایی که در دست درگیر کنندگان اولیه متمرکز هستند تأثیر می گذارد.

این پویا منعکس کننده الگوهای دیگری است که ما در جای دیگر فرهنگ می بینیم. جوامع تحسین را تصور کنید که برای تماشای جنبه خلاقانه مدیران شرکت ، ارزش عظیمی را در اطراف یک حق رای دادن ایجاد می کنند. آنچه Web3 قول می دهد: سیستمی که در آن طرفداران ، کاربران و سازندگان می توانند در واقع از شبکه های پشتیبانی شده توسط پشتیبانی خود ، ایجاد ، مستقیم و بهره مند شوند. با این حال ، زیرساخت ها با این دیدگاه مطابقت نداشتند.

پردازش در عملکرد

سیستم های حاکمیتی نیاز به تجسم عدم تمرکز دارند. از لحاظ تئوریکی ، آنها به پروتکل ها اجازه می دهند تا با کاربرانی که تغییرات و رأی می دهند ، توسعه یابد. با این حال ، در عمل ، بیشتر مدیریت رمزنگاری هنوز در مدل “یک سکه ، رأی” کار می کند. این بدان معنی است که کسانی که سرمایه بیشتری دارند بیشتر حرف می زنند. و کسانی که بیشترین سرمایه را دارند (معمولاً سرمایه گذاران اولیه) می توانند به طور موثری نتایج را با حداقل ورودی از جامعه گسترده تر شکل دهند.

مشارکت در آراء حاکمیت بسیار کم است. آستانه های اصلی گاهی دستکاری می شوند. این پیشنهادات را می توان به زبان فنی دفن کرد و از مشارکت همه افراد خارج از محیط داخلی جلوگیری کرد. حتی در مواردی که انجمن ها برای بحث آزاد در دسترس هستند ، روند تصمیم گیری در خارج از زنجیره ، در چت های خصوصی یا موضوعات گروه موسس انجام می شود. حس جامعه قابل قبول است ، اما به ندرت نتیجه را تغییر می دهد.

این یک تصادف نیست ؛ این صنعت بی سر و صدا سیستمهایی را ایجاد می کند که در حالی که کنترل را به شدت کنترل می کنند ، تمرکززدایی را شبیه سازی می کنند. این با تجربیات اولیه بازی متفاوت نیست که طرفداران بتوانند “ماجراهای خود را انتخاب کنند” ، اما در دنیای حلقه ای محکم و بسته. شما می توانید لباس شخصیت خود را انتخاب کنید ، اما روایتی نیست.

امروزه ، جوامع رمزنگاری معمولاً در موقعیت مشابهی باقی می مانند: شرکت کنندگان فعال در این نام ، در واقع ناظران منفعل.

هزینه فرهنگی مرکز وب 3

بدون شک ، جوامع قلب Cryp هستند. کاربران جدید سوار کشتی می شوند ، به شکاک های کنجکاو آموزش می دهند ، ابزارهای تجربی ایجاد می کنند و وعده های غذایی ویروسی ایجاد می کنند که ارتباط فرهنگی پروتکل ها را شکل می دهد. اما وقتی جوامع متوجه می شوند که هیچ آژانس واقعی ، مشارکت یا چیز دیگری وجود ندارد.

سازندگان از مشارکت متوقف می شوند. وکلا علاقه خود را از دست می دهند. انرژی که زمانی یک پروتکل را احیا می کرد ، تجزیه می شود.

این فراتر از آرمانگرایی است. در بسته بندی غیر مرکزی ، خطرات عملی برای کنترل مرکزی وجود دارد. پروژه ها انعطاف پذیری را از دست می دهند ، نوآوری کند می شود و اثرات شبکه تضعیف می شود. شاید مهمتر از همه ، کاربران نه تنها در یک پروژه ، به کل روایت Web3 اعتماد کنند.

و نه فقط کاربرانی که توجه می کنند. تنظیم کننده ها شروع به بررسی اینکه آیا سیستم های حاکمیتی واقعاً غیر متمرکز هستند یا مکانیسم برای جلوگیری از پاسخگویی تنها هستند. خطر طبقه بندی پروژه ها به عنوان اوراق بهادار هنگامی که سکه ها توسط چند نفر برگزار می شود و تصمیمات کمتر گرفته می شود. این طبقه بندی عواقب قانونی را تحمیل می کند ، تحقیقات و محدودیت های عملیاتی را تغییر می دهد که می تواند حتی امیدوار کننده ترین اکوسیستم ها را متوقف کند.

آیا صنعت می تواند از بیان خاص خود استفاده کند؟

حقیقت این است که ابزارهای غیر متمرکز واقعی وجود دارد. آنها فقط به طراحی عمدی احتیاج دارند. توکن را می توان با رأی گیری ، رأی دادن کوانتری ، شوراها یا سازوکارهایی مانند سیستم های مشارکتی جایگزین کرد. گنجینه های جامعه می توانند نه تنها در بازده های کوتاه مدت ، بلکه برای اولویت به شرکت کنندگان طولانی مدت و آزمایش های خلاقانه اولویت داشته باشند.

در حال حاضر یک تغییر فرهنگی گسترده تر در شرکت ها و نگاه فراتر از آن به سهامداران فعال یا حق رای دادن سرگرمی هوادار وجود دارد. این همان چیزی است که بسیاری از حرکات به اشتراک می گذارند ، مشارکت معنی دار – نه تنها پول ، بلکه افرادی که روی دلایل و شخصیت هایی که به زمان ، مراقبت و تخصص به آنها اعتقاد دارند سرمایه گذاری می کنند.

رمزنگاری این پتانسیل را دارد که این نظر کارشناس کریپتو را بیشتر کند. سیستم های مالکیت معنوی غیرمتمرکز را تصور کنید که در آن شخصیتی برای ایجاد ایجاد طرفداران به آنها کمک می کند. ارزش ها ، چشم انداز و برعکس ، دائمی که همزمان با جوامع کمیسیون یا کمیسیون می کنند. این مدل در حال حاضر در جیب های قسمت Web3 ظاهر می شود ، اما به یک تغییر اساسی نیاز دارد: از عملکرد تا قدرت مشترک.

جاده رو به جلو

رمزنگاری نیازی به ترک عدم تمرکز ندارد. فقط باید آن را جدی بگیرد ، به این معنی که بپذیریم که مدل فعلی ناکام بوده است ، مدیریت را برای مشارکت و شفافیت مجدداً طراحی کرده و قدرت را در جایی که متعلق است ، مجدداً جمع آوری کنید: مردم هر روز ساختند و باور کنند.

اگر این تغییر رخ دهد ، عدم تمرکز دیگر ابزاری برای علامت گذاری نخواهد بود و این مکالمات دیگر لازم نخواهد بود. این همیشه همان چیزی خواهد بود که باید اتفاق بیفتد: یک ارزش مشترک ، مالکیت و ساختار خلاقیت. اگر اینگونه نباشد ، این صنعت نه تنها از سازمان دهندگان بلکه از جوامعی که ادعا می کند تقویت می شود ، به طور فزاینده ای جدا می شود.